Spokojnost je tolikšna, da ne vem, ali obstajajo
ločena srca – toliko oči, ki gledajo
ta trenutek: živali, ribe, rastline in ptice
in, bratje, nebo, presvetlo, presojno, med
čisto belim cvetnim prahom.
V svojih prsih čutim
srce, plesočo vodo, in počutim se
kot padajoč zvezdni utrinek, ki za hip obstane
v zraku in se spet zasuče, svetel in
vesel,
navzgor. O, duša! Kaj mi boš, duša? Kaj
čakaš in ne postaneš čebela? Dve črtici svetlobe,
dve zvezdici, tvoji tipalnici – polêti, pohiti, teci
en krog, dva kroga, tri kroge, da prineseš
ogenj v svoj panj.
Duša moja, radost moja, kaj čakaš, čebela?
Odprli so se vsi vesoljski cvetovi.
Nικηφόρος Βρεττάκος: Αυγουστιάτικος άνεμος
Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν
καρδιές χωριστές - τόσα μάτια, όσα βλέπουν
αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά
κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα
στην κάτασπρη γύρη του.
Νιώθω μέσα στο στήθος μου
την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω
σα να 'μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε
για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και
χαρούμενος,
προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι
κάθεσαι και
δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός,
δυο αστεράκια οι κεραίες σου - πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,
ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις
φωτιά στην κυψέλη σου.
Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;
Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.
Komentiranje je zaprto!