Ο άνθρωπος, ο κόσμος και η ποίηση

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρώ.

Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο· ήξερα

πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες

του ήλιου το φώς. Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας

μες από τόση διαύγεια τον κόσμο,

μεσ από δένα – πλησιάζουν τα πράγματα,

γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα –

τώρα μπορώ

ν’ αρθρώσω την τάξη του σ’ ένα μου ποίημα.

Παίρνοντας μία σελίδα θα βάλλω

σ’ ευθείες το φώς.

Nikiforos Vrettakos, grški pesnik in pisatelj (*1912, Peloponez, + 1991, Atene). Izdal več kot 15 pesniških zbirk in precej proznih del. V svojih pesmih opeval ljubezen, mir, humanizem in grški duh. Trikrat je prejel prvo državno nagrado za poezijo, leta 1982 pa tudi literarno nagrado za odličnost, ki mu jo je podelila  Atenska akademija (1982), katere član je postal sedem let kasneje.

Glavna dela: Spuščajoč se v tišino vekov (1933), Podobe sončnega zahoda (1939), Junaška simfonija (1944), Pravljična dežela (1947), Margaretina knjiga (1949), Tajget in molk (1949), Dva človeka govorita o miru v svetu (1949), Moja mati v cerkvi (1957), Eden od obeh svetov (1958), Globina sveta (1961), Volitev (1966), Protest (1974), Prometej ali igra enega dne (1979), Pesmi (1981), Nenavaden planet (1983), Srečanje z morjem (1991).