Voda me s jamba u troheje vuče,

preko svih nesmisli smisao nosi,

među instinkte me brzo povuče,

pregrade razuma lagano kosi.

Voda me vuče među glose, sonete,

s nadahnućem se igra kao s pjenom,

potapa gazele i rondelete,

rime sliva s ležernošću lijenom.

Ponekad srebrno kliče u svemir

i s Marsom ratuje. Veneru voli,

po pjesničkom polju rasipa nemir,

ponire u dušu kad je zaboli.

Jure Drljepan (JUR)