kad su me ptice preletjele
i nestale na horizontu
tiho je počela kiša
puneći mi oči lajući lišćem
obližnje trešnje i žutom
prigušenom svjetlošću

odnekud mi se u misao ušunja mostar
i jedno njegovo ljeto uraslo

u mene
kao svijetla ikona kao šund što brzo
potamni kad šira slika
gradske panorame prelije
moje uporno promatranje ljudi
što izlaze kao rijeka teku
iz podzemne i nište
tragove za sobom

okrenuh li se ili
nekoga nepoznatog upitah
koga čekam
dok je dan nestajao za obzorjem
i bratova sjena zamicala
za stablo jasenovo
pronoseći rukovet ljeta odnekud
s druge  strane vremena
dok je mirisalo na kišu a sestrina slika
me ljubila očima straha - grmjele su  
potonule daljine
pod pločnicima punim kiše

mirkopopovic