kao na beskrajnu površinu stola
otac spušta drugu površinu

netom pročitane knjige

ne pitam se zašto me iz nje
netremice gleda
on ili maestro iz čijeg kista izvire
suha grana bajama iza prozora

čiste kristale njegovih očiju
ljulja daljina koja me pamti
i zaboravlja kao i tuga

što u pogled mi utiskuje

neke nasmijane dane

za njegovom knjigom puštam ruke
kao korijenje ostarjele šume
u njoj su krupna slova
i crne riječi s kojima brzo
prolaze slike svijeta
u njoj su neozvučeni versi
što u trenu  prhnuše

s prohladnim popodnevom 
sve širim i glasnijim krilima 

nečujnih ptica

mirkopopovic