sjedim na pragu

u cjelonoćnoj slici

i cjelodnevnom biću
stare kuće

da pod oronulim nebom

osluškujem put

kojim su protekli svi koraci

onih koji su dolazili

i donosili nade
i onih koji su odlazili

i odnosili želje

tek kad me protrese zimna

noćna drhtavica

pokrijem se nesanicom
zaspem s praznim pogledom
onih što željeli su
ugnijezditi tračak svjetla
što u grlu je ostao
kao zrnce smijeha
kao nenapojena žeđ

mirkopopovic