I opet...

vraćam se pticama.

One, kao i ja,

nemaju ništa,

samo slobodu

da odlete kud žele,

nošene neznanim,

a opet tako poznatim,

nadahnućem,

trenutkom,

treptajem.

Baš kao i ja,

one imaju krila,

da ih odnesu,

da ih donesu,

da ih vrate

ili ne vrate

iz nekog beskraja

u kojem borave.

Imaju ljubav

u malenim srcima,

koja leti s njima

kud god da pođu,

koja ih nosi

na paperjastom talasu,

koja ih vodi,

zavodi,

zanosi.

Ptice u beskraju,

izgledaju čudno,

nestvarno,

nemerljivo drage,

bliske,

i daleke,

nedohvatne,

kao delići sna o spokoju,

kao čežnja

za dalekim morima,

kao vapaj za istinom.

Iz nekog

svog beskraja,

zamagljenog sivim,

besanim noćima,

začinjenog ćutanjem

i samotnom javom,

uvek se,

uvek iznova,

vraćam pticama...

Milen Šelmić