uz rame bih
s nečujnim korakom
vlakovâ što ne stižu više

a iza ukočenih predijela zimē
zaustavljeno vrijeme
i okamenjen sat

sjećanja mu ostavljam
i pločnike starih gradova
s nepresušnim fontanama
iz kojih se toči
nevidljivo vino večeri

otkad je noć iza mutnog stakla
otkad su nepokretne ruke
i nečujan glas tvojih tragova?

netko doziva obali rijeke silazim
nečujni su koraci dok me
obrisima nade gledaš
iz doba zvijezdâ zapletenih

hoćeš li me prepoznati
u praznom zagrljaju
u grgolju vode pod satom
zaustavljena vremena

mirkopopovic