prelila se samoća
rubovima trepavica
odrođena od blizine
svih vjerovanja

slutim
jezikom nazubljenim
plazi zapad
izgubljenog sunca

u želji da zaspem
brojim ovčice
nebeske
učeći se šutnji
kad boli najviše
(uporno dok se odbijaju
lica i naličja
svega prepoznatog
u dosluhu sa sumnjom)

san je zanoćio
(opet sam)
na jastuku

(zovem se tišinom)
zaboravljene brojanice

Danja Đokić