Kiedy wiatr wiał polankami

kiedy lustro twego życia zamglone było,

wiedziałem, że nie wrócisz, że wyjechałaś.

Zagubiona w czasie, który upłynął.

Jakby mi się śniło, cicho powiedziałaś do mnie:

"Wiersze swe aniołom będziesz czytał".

Niebo ogarnęła pustka, nad twym grobem płacze.

Boleśnie oddzwania cichy szloch niemych wspomnień

i łzy, które teraz płyną, żegnają się z tobą,

pozostawiając mnie w samotnym zapomnieniu.

Jakby mi się śniło, cicho powiedziałaś do mnie:

"Wiersze swe aniołom będziesz czytać".

Stałem w milczeniu, patrząc na twe chmury,

gołębie, błękitne, które niespokojnym niebem fruną.

I spojrzałem w łzy twojego płaczu.

Zagubiony w czasie, który minął.

Jakby mi się śniło, cicho powiedziałaś do mnie:

"Wiersze swe aniołom będziesz czytał".

Korponai Ivan