Nia aĝo jen videblas, 

ŝarĝas nin de jaroj pez' 

ni nun estas tre vundeblaj, 

la mond' abundas je frenez' 

Ni promenas nur apude 

restas ĉiam en la hejm' 

por ni oldaj en la mondo 

ne ekzistas komprenem'. 

Fore estas la printempo por ni 

venis kun la aĝ' aŭtun' 

antaŭ longe diris mi al vi: Mi amas vin, 

tia estas la Fortun'. 

Fore estas nia dolĉa junec' 

sed bedaŭras mi malpli 

ol grandegas mia kora neces' 

iĝi aĝa sed kun ŝi. 

Ni rakontas la memorojn, 

vivo estis akra spert', 

ni forgesis la dolorojn, 

daŭris dum unu moment'. 

Poste softe ni ridetas 

ni kontentaj pro feliĉ' 

bonhumore murmuretas: 

esti kune estis riĉ'. 

Ni meditas vivromanon, 

"Enlitiĝu!" flustras ŝi 

prenas mian feblan manon 

en lito kuŝas pace ni. 

Kuŝas ŝi kun mi dumnokte, 

mi ja konas tuŝojn jam 

akran penson pelas foren 

kies estos lasta flam'? 

Gregor Markič Factotum