DVANAESTI DAN

Zaveži me pogledom!
Ispuni me dodirom!
Zagrli me mirisima!
Oslobodi me zubima!
Neka se sve psovke istope na nebu.
Čvrsto.
Snažno.
Duboko.
Vatreno.
Iz prošlosti i budućnosti
usisavamo sadašnjost.
Na nepcima smo samo mi...
u ušnim kanalima...
između nožnih prstiju...
oko oba pupka...
ispod noktiju...
pored kolena...
po obrazima...
ispod leđa...
iznad butina...
preko pluća...
Daleko u stomacima...
vibriraju zvuci kontrabasa...
plešu vile, lete sokolovi.
Grabimo vazduh jezicima...
pratimo zvezde kroz trepavice.

Okupani...
zajedno smo vrisnuli.

(2006)
---

DVANAJSTI DAN

S pogledom me zveži!
Z dotikom izpolni!
Z vonjavami objemi.
Z zobmi me osvobodi.
Vse psovke na nebu naj se stopijo.
Trdno.
Močno.
Globoko.
Ognjevito.
Iz preteklosti in prihodnosti
vsrkavava sedanjost.
Midva sva na vrhu okusa ...
v ušesih ...
med prsti na nogah ...
okrog popka ...
pod nohti ...
ob kolenih ...
na licih ...
pod hrbtom ...
nad bedri ...
čez pljuča ...
Globoko v želodcu ...
vibrirajo zvoki kontrabasa ...
plešejo vile, letijo sokoli.
Zrak loviva z jezikom ...
skozi trepalnice spremljava zvezde.

Okopana ...
sva združena v kriku.

(2006)
---

TWELFTH DAY

Tie me with a look!
Fill me with a touch!
Embrace me with scents!
Liberate me with your teeth!
Let every curse melt in the sky.
Hard.
Strong.
Deep.
Fervently.
From past and future
we are sucking the present.
There’s only us on the tongue…
inside ear channels...
between toes...
around our navels...
under nails...
next to knees...
on the cheeks...
under the back...
over thighs...
above the lungs...
Deep into our guts...
the vibrating sounds of a contrabass...
fairies dance, falcons fly.
We grasp air with our tongues...
following stars through eye-lashes.

Bathed...
we screamed together.

(2006)

Branko Baćović