Budućnost je mala točkica
u daljini
koja se približava
nekom relativnom brzinom
mojim grudima
kao razjapljena čeljust
vremenske zvijeri
prijeteć da mi uzme
uzdrhtalo srce
i ostavi me takovog
osramoćenog i okamenjenog
pred nebesima
s rupom u grudima
jer nisam dospio
dosanjati onaj
samom sebi
obećani san
o kući punoj magije
gdje sav namještaj lebdi
u bestežinskom stanju
gdje vodim ljubav
sa svojom draganom
bešumno
pod lelujavim plahtama
međ' lelujavim bedrima
označen njenom vrelom srži
od koje prođu me srsi
kad poliže jezikom
sav život
nakon gozbe
sa trpeze svjetla
s obamrlih usana.

Duško Babić